Değerli okuyucular,

2014 yılında Rusya’nın Kırım’ı ilhakından bu yana çözülmeden rafta bekleyen Kiev-Moskova (ya da daha geniş ölçekte konuşmak gerekirse Batı-Rusya) ihtilafı 8 yıl sonra yine bir Şubat ayında gündeme bomba gibi düştü. Dünya kamuoyu, kartopu gibi büyüyen Ukrayna krizini pimi çekilmiş halde kucağında buldu.

21. yüzyıl şartlarında koca bir ülkenin işgalini gerek konvansiyonel gerekse sosyal medya imkânlarıyla an be an izleyenler öncelikle insani dramlara odaklanıyor. Ancak hayatın katı gerçeklikleri savaşın tahıl ve enerji başta olmak üzere ekonomik etkilerini de görmezden gelemeyeceğimizi söylüyor. Savaşın ardından petrol fiyatları 100 doların üzerini görürken tahıl fiyatları da son 10-15 yılın en yüksek seviyelerine ulaştı.

Günümüzün globalleşen dünyasında yaşanan çatışmaların iki ülke arasında kalması ve sadece bu iki ülkenin ürettiği ürünlerle sınırlı kalması sürpriz olurdu. Nitekim saldırının ilk saatlerinde sessizliklerini koruyan ve sadece sınırlı ekonomik yaptırımlardan bahseden Batılı başkentler Kiev’in ilk günden beyaz bayrağı çekeceği yönündeki beklentiler gerçekleşmeyince olaya daha fazla müdahil oldu. Böylece konunun iki Karadeniz ülkesi arasında yaşanan bir sorun olmadığı ortaya çıktı. Başta değindiğim gibi, bu bir Kiev-Moskova değil, Batı-Rusya krizi. ABD, Avrupa ülkeleri ve NATO’nun ardı ardına gündeme ağırlıklarını koymaları da bunun bir göstergesi oldu. 

Ukrayna’nın doğusundaki bir iki şehirle sınırlı olacağı zannedilen çatışmaların kısa zamanda başkent Kiev’e kadar uzanması öngörülemezler aktörlerin iş başında olduğunu düşündürüyor. Gerek insani gerekse siyasi açıdan bakıldığında istenmeyecek bir durum bu. Putin’in muhtemel bir yaptırıma Avrupa’nın doğalgazını keserek yanıt vereceği gibi ihtimalleri konuşuluyordu. Şimdi ise tüyler ürperten ‘nükleer’ sözcüğü peynir ekmek rahatlığında dolaşıma girmiş durumda. Umalım kriz en adil şekilde ve en kısa zamanda çözüme kavuşur. 

Bir sonraki sayımızda buluşmak dileğiyle…